تازه به یاد نوشتن افتادم که قلم از دستم افتاد و هر چه بود سفید ماند . تا آمدم دوباره شروع کنم جز سپیدی کاغذ ، چیزی به خاطرم نماند ...

تازه تازه می خواستم از اجتماع بزرگ ، به قدر طاقتم بنویسم که دیدم تاب دیدن رنج و بی عدالتی های این دنیای وارونه را ندارم.

تازه تازه می خواستم بزرگ شده از کمک بنویسم که از پاهای وامانده در مردابم جا خوردم !

تازه تازه می خواستم از شونه های خمیده از ظلم ، یادی کنم ، دیدم که منم که عمریست ظالم را بخشیده ام !

تا آمدم که دستی بگیرم و از خاک دلتنگی مگر بلندش کنم ، دیدم که شاخه ی خشکی ست در حسرت مانده و از انتظار مرده ...

تا آمدم در را به رویت باز کنم ، تو دلشکسته از تکرار صدای کوبیدن به در ، رفته بودی ...

سیلی بزن ای باد و باران بر صورتم ، سیلی بزن که که غافل از معنای شعر سعدیم که بزرگ بر سردر عظیمی نوشته اند .

به روی خستگی های کسی ، بر چهره ی عبوسی لبخند نزده ام مدت هاست ... از سلام به همسایه انگار فرار کرده ام دیریست ... از خواهر و برادر و زمزمه ی دوستت دارم در گوششان غافل مانده ام عمریست ...
بمیرم برای تنهاییت مادربزرگ که از تو هم یادی نکرده ام چندی ست ...

چه خوابی ست که بیدار نمی شوم از آن ؟! چه خورده ام که هوشیار نمی شوم بعد از آن ؟!

امروز که بر زمین افتادم و لرزیدم ، تو نوازش کنان فریادرسی کردی و مرهم شدی به درد .

مات مانده بودم چه بگویم از شگفتی ! تو در خیل خواب ماندگان نبودی و مرا به بیداری کشاندی

 و باز به فکر مرحمتی رفتی و گرم ماندم از فشار دست گرم تو . به هر کس رسیدم قصه ات را

 گفتم ! نمی دانی چه شوری به پا کرد ! خوب است که هنوز چون تو هستند در واقعیت جسم و

 جان این جامعه ... خوب است ... خوب .